چرا؟

چرا انسان هرگاه ،دور از غوغای روز مرگی و برتر از ابتذال زیستن ، به خود و به این دنیا می اندیشد و در تامل های عمیق و تپش های پر طنین و خیالات بلند غرق میگردد،بر دلش درد پنجه می افکند و سایه غمی ناشناس بر جانش می افتد،ودور از نشاط وشعف،در تنهایی اندوهگین خویش می نشیند ،سر به دو دست می گیرد و نم اشکی و با خود گفتگویی دارد و بر خلاف هر چه به روز مرگی و ابتذال این جهان نزدیک تر می شود ،پایکوبی و دست افشانی و شوق وشعفهای کودکانه وگنجشک وار بیشتر رو میکند؟ چرا همواره عمق و تعالی حال و روح و اندیشه وهنر با اندوه ،و حمق و پستی و ابتذال با شادی توام است؟
چرا روحهای بلند و عمیق،اندوه ،پاییز،سکوت و غروب را دوست تر می دارند؟ مگد نه این است
که در این لحظه ها است که خود را به مرز پایان این عالم نزدیکتر احساس می کنند؟