طراوت یک پرده نقاشی - که بهترین باشد - هرگز از میان نمی رود.
لطافت و ژرفای یک غزل ناب هم.
چرا دست های انسان باید چیزی از یک پرده ی نقاشی و یک غزل ناب, کم داشته باشد؟
ما عادت کرده ایم که رابطه ها را فرسوده کنیم,
و هر ارتباط فرسوده ای, لطافت خود را از دست می دهد.
سلام
وبلاگ قشنگی دارید .
به من هم سر بزن .
سلام .از اینکه به کلبه منم سر زدی ممنونم .خیلی خوشحالم کردی...آخه من خیلی احساس تنهایی می کنم ...
سلام . باز هم منم . خواستم بگم یه سر به وبلاک من بزنی ...مطمئن باش ضرر نمیکنی.ممنونم . فدای تو ...بای بای