بغضم را شکستم و های های گریستم که سکوت ثمره ای جز فراق نداشت
باور نمی کنم که از دستت دادم که کاش می دانستم "از اول که تو بی مهر و وفایی"
شیدای تو شدم و رسوای دگر کسان
عاشق شدم ولی آبروی عشق را نبردم و "چو نیلوفر عاشقانه به پایت پیچیدم"
درین خیال بودم که تا همیشه در آسمان نگاهت پرواز خواهم کرد که می گفتم "در
نظر بازی ما بی خبران حیرانند"
با تو سخنی نمی گفتم که "بیان شوق چه حاجت که سوز آتش دل توان شناخت
ز سوزی که در سخن باشد"
آنچنان می خواستمت که فراموش کردم به خود بگویم "نه عجب که خوبرویان بکنند
بی وفایی"
که دیگر خودی هم وجود نداشت که " میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست"
آری
"میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست
تو خود حجاب خودی حافظ از میان بر خیز"
نمی دونم شاید هم تقصیر خودم بود. شاید به گفته حافظ من حجاب خودم بودم:
"هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست
ور نه تشریف تو بر بالای کس کو تاه نیست"

آری بغضم را شکستم
و ای کاش که می دانستی