ناگهان گریه ام گرفت!
از یاد نبر که از یاد نبردمت!
از یاد نبر که تمام این سالها
با هر زنگ نا بهنگام تلفن از جا پریدم
گوشی را برداشتم
و به جای صدای تو
صدای همسایه ای
دوستی
دشمنی را شنیدم!
از یاد نبر که همیشه
بعد از شنیدن آهنگ جان مریم
در اتاق من باران بارید
از یاد نبر که با تمام این احوال
همیشه اشتیاق تکرار ترانه ها با من بود!
همیشه این من بودم
که برای پرسشی ساد پا پیش می گذاشتم!
همیشه حنجره ی من
هواخواه خواندن آواز آرزو ها بود!
همیشه این چشم بی قرار...

یک نفر صدای آن ضبط لاکردار را کم کند!

دخترها عاشق مردان غول پیکر هستند وپسران عاشق عروسک ها چقدر بگویمت مرا که در کوچه میبینی لبخند نزن سلام نکن فردا اگر زن همسایه بگوید دخترک باکره نیست تو هم تردید می کنی

دیگه دوست ندارم
خوش اومدی بی وفا
فقط از روی عادت تو رو بهخدا میسپارم
حالا دیگه تو قلبم جایی برات نمونده
تموم نقشه هات رو این دل خست خونده
عشقت به من حوس بود
برو دنبال کارت
جا زدی و گذاشتی منو تنها تو جاده
من قلب عاشقت رو نمیشکنم با تیشه
گر چه تپهای اون برام مثال نیشه
زود باش برو از این جا دیگه شدی فراموش
چرغ عشقمون هم آهسته میشه خاموش

دیگه دل تنگه و زخمی       دیگه دل بی کس و یار

دیگه حتی  از تو گفتن              لطف  تازه ای  نداره

دیگه لبخند قشنگت                        مرحم گذشته ها نیست

اون گذشته ها گذشته                            صحبتی میون ما نیست

دیگه این صدا قریبست                               دیگه  این  لبها  فقی ره

برای بردن اسمت                                          خیلی  فر سوده  و  پیره