(( . . . هستی نمایشخانه است ))


افسانه است و رویا

آنچه در آن وجود دارد ، جمله از لباس حقیقت عاری هستند ، و ما بازیگرانی هستیم ، که

برای ایفای یک رل کوچک یا بزرگ ، وارد این نمایشخانه شده ایم.

اصولا در ما (( زندگی )) نامیده می شود ، بصورت رویا و تخیل درآمده ...

و آنچه را که حقیقت می پنداریم، نابود گشته است ...

گرچه هستی بازیچه ای بیش نیست، اما آنچه بازیچه است، هستی نیست.

ما همه موجودات بیگناهی، که غیر عمد وارد این گودال شده ایم، همگی از سرنوشت و

آینده و احتمالا از گذشته هم بی خبریم.

آینده را نا مفهوم و مجهول می دانیم ، و از دوران تولد خود کاملا بی اطلاعیم.

همه ما موجودات نادانیم ، و تنها امتیازی که با سایر حیوانات بر ما دارند، بیشتر نادانی

آنهاست . و ما بخاطر فهم و دانشی که داریم ، از سایر حیوانات بیشتر رنج می بریم، و

بنسبت کمتر عمر می کنیم.

گر چه زندگی مسخره است، و ما دلقکهای این مسخره گاه ...

اما همچنان بازیکنان یک تاتریم، هر چند که فقیر و بی چیز با شند، نا چار همگی که روی

( صحنه ) آمدند ، شخصیت تازه و مجعولی پیدا می کنند، ما نیز هنگامی که پا به عرصه

اجتماع می گذاریم و هیاهوی مردم ، گوشمان را پر می کنند.

ناچار تغییر حالت می دهیم و بصورت یک کمدین واقعی در می آییم.

انگار رلهای مختلف را لاقیدانه و بدون اراده بازی می کنیم.

تا بزرگترها، کسانی که گرداننده صحنه اجتماعند، شاد و مسرور ،

بما و سرنوشتمان بخندند.